De Twee Hoeden

Ik kijk mijn diepste angst, mijn verlatingsangst, in de ogen als ik op het punt sta hem te zeggen dat ik zo niet verder wil. 

Het is ondraaglijk voor me, dat hij steeds weer bij me weggaat en terugkeert naar een situatie die in mijn beleving destructief voor hem is. Als hij daarvoor blijft kiezen verlies ik respect voor hem én voor mezelf. Ik kan het zo niet langer.

Zoekende naar het juiste moment om het hem te vertellen vraag ik het Universum om een signaal.

De volgende dag belt hij me onverwacht over de uitslag van een controle in het ziekenhuis. Een scan heeft aangetoond dat zijn kanker is uitgezaaid. 

Als ik hem vraag wat hij van me nodig heeft zegt hij: ‘Bij me blijven’. Het is me meteen duidelijk dat ik hem nu niet in de steek kan laten.

Later die dag lig ik op bed als ik luid en duidelijk een stem hoor, die zegt: 

‘Laat de man het werk doen, anders kan hij straks niet trots zijn op zichzelf. En jij ook niet op hem!’.

Ik kan het haast niet geloven. Waar komt die stem vandaan? Ik begrijp direct wat er met deze woorden wordt bedoeld. Ook hij staat oog in oog met zijn diepste angst. Hij moet nu voor zichzelf kiezen, voor het pad dat het beste bij hem past, ook als dat betekent, of lijkt, dat hij daarmee de ander kwetst. En ik moet hem de ruimte geven om die stap te zetten, vanuit het besef dat hij goed genoeg is en niet uit angst dat ik hem verlaat.