top of page

Een ander perspectief op kanker

Door Guido

Als ik in 2008 de diagnose prostaatkanker krijg, lees ik alle boeken die ik er maar over kan vinden. In een ervan kom ik tegen dat de meeste mensen die kanker krijgen, bewust of onbewust, een doodswens hebben. Ik schrik ervan en herken het, maar wil de waarheid niet onder ogen zien. In mijn leven heb ik nogal wat depressieve periodes gekend en heb menigmaal verzucht, ik wou dat ik dood was.

Vervolgens krijg ik kanker, een ziekte waaraan ik dood kan gaan.

Middels alternatieve therapieën probeer ik van de kanker af te komen. Als niets echt helpt, laat ik me regulier behandelen. Aan de doodswens schenk ik geen aandacht.

Twaalf jaar lang doorzie ik niet dat mijn lichaam niets anders doet dan aan mijn wens gevolg geven. De kanker is een boodschap aan mij, die me erop wijst een andere manier van leven te gaan leiden, zodat de doodswens naar de achtergrond kan verdwijnen.

Ik ben mijn lijf nu dankbaar dat het me al die tijd in leven heeft gehouden. Het had ook anders kunnen gaan en ik had een half jaar na de diagnose kunnen overlijden. Blijkbaar wachtte er nog iets beters op me.

Als er uitzaaiingen blijken te zijn wordt me, na de eerste schrik, duidelijk dat dit de laatste noodkreet van mijn lijf is.

Dus besluit ik mijn leven een andere wending te geven. Ik ga scheiden, vestig me met Ingrid in een klein dorpje dichtbij mijn geboortegrond en begin aan een nieuwe fase in mijn leven.

Ons samenzijn ervaar ik als bijzonder vervullend en door Ingrid heb ik een nieuwe versie van mezelf ontdekt, die beter bij mij past, die mij het gevoel geeft: dit is wie ik ben. Ik heb mijn kanker laten weten dat ik nog lang en gelukkig met haar, mijn kinderen en kleinkinderen wil leven.

Geen idee of het echt zo werkt. Ik weet heel goed dat ik daar geen invloed op heb. Maar het geeft me rust, door er op die manier naar te kijken. Ik vertrouw erop dat ik nog een poosje mag blijven om van het leven te genieten.


Terug naar Ervaringen

bottom of page