De Twee Hoeden

Het artikel “Een ander perspectief op kanker” schreef ik ongeveer een jaar geleden. Sindsdien is er veel gebeurd.

Mooie dingen. Zo hebben Ingrid en ik deze website gelanceerd en schreven we gezamenlijk een roman. Maar ook zorgelijke dingen. Ik kreeg achtereenvolgens een lichte herseninfarct en enkele ingrijpende storingen in mijn geheugen (ook wel T.G.A. genoemd). Met name dat laatste maakte onze situatie kwetsbaar en onzeker.

Daar kwam bij dat ik het gevoel had dat mijn kanker weer opspeelde. Nadat ik overgestapt was op andere medicijnen leek het bergafwaarts te gaan. Mijn lijf was erg vermoeid, ik kon amper nog tien minuten lopen. De tijden dat ik Ingrid kon vergezellen tijdens de dagelijkse wandelingen met onze hond leken voorgoed voorbij, we waren duidelijk in een andere fase beland. Bovendien had ik steeds meer pijn. Ik was er dan ook van overtuigd dat het goed mis was en hield er al rekening mee dat ik niet lang meer te leven zou hebben. Met Ingrid besprak ik mijn wensen voor de uitvaart.

Mijn toenemende klachten waren aanleiding voor de nodige onderzoeken, zowel naar mijn hersenfuncties als naar de kanker. Wat bleek? Met mijn hoofd was niets verontrustends aan de hand, de enige risicofactor die overeind bleef was mijn leeftijd. En wat de kanker betreft, de PSA was juist gedaald en zelfs de uitzaaiingen leken zich gedeisd te houden. “Geen progressieve ontwikkeling van het ziektepatroon” las ik in de brief van de uroloog aan mijn huisarts.

Sindsdien is de pijn aanzienlijk minder en heeft mijn conditie zich aanmerkelijk verbeterd. Het zal allemaal in mijn hoofd, tussen de oren. Ik had het mis. Het lijkt erop dat ik nog wat jaren de tijd krijg om van mijn dierbaren te genieten, precies zoals ik het een jaar geleden beschreef. Ik ben er stil van, het hele gebeuren heeft indruk op mij gemaakt. Voor mij is dit weer eens een bewijs van de magie van het leven en dat ik daarop mag vertrouwen.

Vreemd genoeg vraagt het besef om een fikse omschakeling. Ik had me er al min of meer mee verzoend dat mijn leven binnenkort zou eindigen. Er ligt een veelbewogen leven achter me. Ik kan niets bedenken waarvan ik zeg, goh dat zou ik nou nog eens graag willen doen. Een bucketlist heb ik nooit gehad en er valt niets recht te zetten.

Het zou natuurlijk wel erg jammer en intens verdrietig zijn dat mijn tijd met Ingrid dan maar zo kort was geweest. Maar, ik ben nu al enorm dankbaar en blij, dat zij sowieso in mijn leven kwam. Dat ik dat op mijn leeftijd nog mee mocht maken.

En dan is het dus een hele aparte gewaarwording, als je ineens te horen krijgt dat de kans vrij groot is dat je nog wat jaren door mag. Het perspectief is zo totaal anders. Het vraagt tijd om eraan te wennen.

Maar het is ook reden voor een feestje, ik loop weer elke dag kordaat met Ingrid mee door het bos en we maken weer toekomstplannen samen!

Terug naar Ervaringen